Şair Oyunları Şiiri - Kağan İşçen

akşam bir çöl gibi çöker
yalnızlık düşmanı caddelere
attığım her adımla sevişir hüzün
soluğumun yankısına
yüz çevirirken apartmanlar
hasta ışıklar didikler utancımı
kendi sesim bana yabancı
dolmuş duraklarında bekar sohbetleri
susuk
şair oyunları bitik
bütün dünya yalnızdır

sen
sıcak bir odanın
çaresiz huzurluğuna boynu bükük
ben
öyle kirliyim ki uzaklığınla
dilim damağım efes güneşi
balkonlar çocuksuzdur
bodur ağaçlara sarılırım durup durup
sen olmasan
ben gölgemden bile medet ummam
zaman sana bağlandıkça uzar
artar soyu tükenmiş bir yalnızlık
ağlarım okyanusuna küs bir dalga gibi
yayla zamanlı bir dengbejin sesi kadar duru
doğulu bir aşk imkansızlığıyla

sulu sepken çaresizliklerde
sevgilimdi yalnızlık
vefalım
hal bilenim
geniş ve yola bakan bir balkondan
eğreti gülümseyişlerinle acılarımı sıvazlayış gerekçen
kirli
paslı
tozlu
bir düş yeşiliyle yırtıcı vahşi
ve umut...hayat kadınımdı...

yalnızlık taş çıkartırdı güzellikte
bir güne düşen ne varsa oynamaya
insanlıkta
paylaşmakta
yalnızlık azrailin sebeb-i vicdan azabıydı
geniş ve yola bakan bir balkondan
eğreti gülümseyişlerinle acılarımı sıvazlayış gerekçen
bir düş yeşiliyle yırtıcı vahşi
ve umut...hayat kadınımdı...
acıyla bağlandığım...