Şair Bozması Biriyim Şiiri - Yunus Özkan

Bir gün tozlu raflardan iner mi karalamalarım...
İmzası ilk aşkın suskunluğuna atılmış yazılarım.
Ön sözünde ismi bulunmayan bir çıkmazım...
Keramet sende zannetme, şair bozması biriyim...

Ruhunu aldım, ben bozdum huzurunu, sevdim
İçine aşk tohumunu düşürdüm, göz bebeğindim...
İlk dokunuş bir gönle, ilk öpücük heyecan içimde...
Suçluluk duygusu bilme diye, ellerim ellerinde...

Hasret çekmezdik, bilseydik sever miydik?
Sevdik diye bu kadar dert içine niye girdik!
İmkansızdı madem çıkmazı niye zorladık?
Uçsuz bucaksız aşk bizdik, şimdi kayıp düzenim...

Yıllar geçti gitti, sevdiğim zannettiğim kadın...
Şimdi seni görsem aynı duyguları mı hissederim?
Kimleydin bu güne kadar, kimin omzunda uyudun?
Kimin gözlerinde söndürdün gönlünün ateşini...

Hiç mi özlemedin tenine dokunan ilk erkeğini...
Saçlarını örgü örgü göremedim, yıllar büyütmüş seni...
Gördüm, avuç içleri yumuk parçanın suretini...
Adını koyduğun, kızımızın ismi ile uzun yaşar dilerim...

Senden sonra mı? çok sürmedi kapılarım kırıldı...
Sevmeden yaşasa mutlu olur mu insanoğlu...
Ne kadar dayanabilir ki acıya müptela olsa bile...
Bir gülüşe kapılıp unutup gittim sensizliğimi...

Teslim ettim geçmişe, karaladım durdum sessizce...
Bilmedi kimse, üzerine alındı gelip geçtiler sadece...
Zamanı gelir durulurum bir gün bende, öylece...
Sen mutlu uyu, yasla başını, dert bilme düşlerimi...
Tozlanıp eskimiş şiirlerimin kıymetini, belki anlar birileri...

Yunus Özkan

29.07.2013 00:50