Sahteliğin İç Dünyasında İşlenen Her Ne ...

Bir hikâye başlıyor ansızın.
Abuk bir çocukluk hikâyesi, masaldan bozma.
Sahne diyor yönetmen...
Sahnede yalnız ben,
Tek kişilik bir gösterinin kahraman yaratıcısı rolü üstlenilen.
Sahne diyor yönetmen... Susuyorum,
Ezberin tamamı zihnimde ama konuşamıyorum.
Kalabalığın gözleri dudaklarımdan çıkacak iki sözde, konuşamıyorum.
Gözlerim kalabalıkta...
Üzerime yağan ışık ve çevrilmiş gözler,
Karşılıklı kelimesiz bakışlar ardı,
Son kez sahne diyor yönetmen.
Sahne, diyorum ben, çok yalnız, kayboluyor ezberim kalabalıkta..
Ölü bir yalnızlık kaplıyor bedenimi,
Işık kayıyor, gözler somurtuyor,
Beklentiler fazlalaştıkça boğuluyorum.
Korkuyorum,
Susuyorum…
Hiçbir zaman başlamayacak olan oyun fark etmeden bitiyor, büyüyorum…

Yaşam üzerine vuran ışıkların sarhoşluğuna vuruluyor.
İnsan aldanıyor, hem de çok kolay aldanıyor.
Kör bir aydınlığa gömülüp kayıp ne varsa unutuyor,
Beden acıyı boşluyor, yitirdiği ne varsa unutuyor...
Acılar çekiliyor.
Yaşayanlar yalnızlıklarında çekip, tüketip, terk ediyorlar.
Avutuyorlar kendilerini umutta.
Kendilerinde yaşlanan ne varsa bir göz kamaşmasında karmaşa anında,
Zil zurna kör edici ışık altında birer ikişer yok oluyor.
Sahne diyor yönetmen...
Işık sönüyor.
Yalnız, kahramansız, umutsuz ben kelimelerimi yitiriyorum.
Yüreğim yangın yeri olsa da kelimesizliğe tükeniyorum.
Susarak da söylenecek ne varsa gözlerimde söyleyip,
Yitip giden ne varsa gözlerinde yaşlanıyorum.