Sahtekar Şiiri - Hatice Naime Karadağ

Behey sahtekar adam ben seni adam bildim
Niye tuzaklar kurdun ne idi benle derdin
Bil ki ben hayatımdan seni ebedi sildim
Belanı kendin buldun yolun sonuna erdin
Gönlümü tüm ömrüne yetecek kadar kırdın

Kalbine ağu ekip sağlığı seçemezsin
Yalanla yuva kurup sevdayı biçemezsin
Kahru perişan edip kalleşçe kaçamazsın
Sevdanı ziyan edip hayat defterin dürdün
yılanın yuvasına sürüngen olup girdin

Babayigitlik serde bakkaldan alınmıyor
Ben erkeğim demekle ne yazık olunmuyor
Dürüstlük bir erdemdir herkeste bulunmuyor
Çakma bir babayiğit gerçekte özde sırdın
O cahil korkak aklın gidip te dibe vurdun

Bir gün olsun yalansız yaşamayı bilseydin
Kahpe de olsa yürek gerçeğiyle gelseydin
Böyle yaşamaktansa bir çöplükte ölseydin
Ne hale geldi dünyan gerçeği şimdi gördün
Kovulduğun hanene gidip it olup ürdün

Eziyetin bitmesin daralsın can kafesin
Sırtında bok çuvalı taşıyan bir küfesin
Pis kokular içinde kesilsede nefesin
Sütü bozuk diyene el pençe divan durdun
Mezarına ederler kendi ömrüne zardın

Yalanla gittin benden ömrüm huzurlu senden
Artık sen dövünüp dur çıkardım seni candan
Adam gibi adamlar anlaşılırmış kandan
Kanı bozuklar gibi örümcek ağın ördün
Mayanı bozanlara işe yaramaz yardın

Zehir zaknabut olsun yediğin her yudum aş
Hiçbir yere sığmasın akılsız olan o baş
Etlerini kemirsin evindeki karabaş
Yaşar iken dünyada ölmeden kabre girdin
Hesabın ağır olsun sevgisiz kalbin yordun

Karaca kız dostunu düşmanını bilmedi
Engindir yüreciği aşk yolunda yılmadı
Ortalık sahte sevgi doğruluk mert kalmadı
Hak ettiğin menzile ayaklarınla vardın
Küfür işittirdiğin ana babana ardın

Hatice Naime Karadağ

taş gideceği menzili bilir

şiirlerimin kayıt belgesi vardır