Şahbettin Uluat Şiirleri - Şair Şahbetti ...

İnsanlığı, insanlara
Nimet veren bir akıl var
Fertten ferde darlaştıran,
Genleştiren bir akıl var.

İnsan, akıl, kalp; var kılan,

Seçkin bir çay gibi demlenirsin,
Her ne ise yaptığın iş,
Onda.
Demlendikçe güzelleşirsin,

En özel

Be hey şaşkın, kasap mısın, de hele
Elindeki bu bıçak, neyin nesi?
Çocuğunun annesinin peşinde,
Bu nasıl bir hesap, neyin öfkesi?
*
Erkeksin değil mi? Erkeksin, erkek

Kim bırakıp gitmiyor ki,
Bana örnek verin hele!
Ne canlar tükendi bitti,
Ne ormanlar döndü küle!
*
Söyleyin, bu nasıl oyun,

Kitabına uydurmuşsun, ruhsatını almışsın,
Allah'ın gökyüzünü, halk yolunu çalmışsın,
Çok dindar bir hacıysan, fetvayı da bulmuşsun.

İmar, plan değiştir; kim tutar seni artık,
Büyük yutucu sensin, kim yutar seni artık.

Kuzuyu kurda yedirir,
Bayram eder birileri.
Tutar kardeşi kardeşe
Düşman eder birileri.
*
Kullanırlar her keseyi,

Düşlerimizi süsleyen,
Yaşama sevinci ve heyecan veren
Ceylanı dağda kaybetmiştik

Namlumuz sıcak olsa da,
Fark etmezdi artık

- Aysel'e -

Hayır, hayır, hayır
Bu yoklar pahasına
Yaşadığımız "var" nedir ortada?

Dolanır bir kapı bulur ve candan çıkar bir söz.
Limanından yelken açar, denize akar bir söz.
Moral verip güldüreni, abad edeni de var,
Kimini od olur yakar, kimini yıkar bir söz.

Sahte sınavlar, belgeler; yolsuzlara yol olmuş.
Tertip, tezgâhlar kurulmuş; beyler geçmiş oturmuş.
*
Kavga, gürültü, patırtı; yerleşmez, sırıtırlar,
Açıklarını gizlerler; gülümser, kırıtırlar.
*