Sabri Baba/sabri Yolaşan

Eceabatta tek katlı bir evde,
Kitaplardan duvarlar ördü,
Tuğlalar, Tuğla kitap gördü...
Her biri Fi tarihinden,
Kim bilir kaçıncı asırdan desem yeri...
İki buçuk kuruşluk dahi var...
Oda duvarlarını oluşturmuş kitaplar,
Kim bilir her biri nereden ?
Ve kimden kalandılar...
Ya kurşun kalemle doğum tarihleri işlenmiş yumurtalar,
Bahçesinde bilgece gezen tavuklar...
Nihayet gözlüklerini indirdi !
Bir daha onlarla bakmamak kararlılığıyla,
Küsüverircesine dünyaya,
Bakmadı bir daha yüzüne...
Ne çıplak gözle,
Ne de gözlükle.
Bakmaya küstü hatta...
Yummadan Veysel gibi gözlerini kör gibi
Görmek istemedi hiç bir şeyi
Sadece yaşayarak...
Artık ne Çamın ne de narın birlikteliğine !
Ne de kurşun kalemle doğumlarını yazdığı yumurtaya
Kitaplarına da bakmamaya kararlı Sabri Baba.
Ancak dünyaya ilgisi hiç eksilmedi...
Bir Radyo istedi benden.
Dünyada olup bitenleri bilmek istiyordu,
Takip ediyordu.
Görmemek kararlığıyla, duymak istiyordu
Artık radyosuyla dünyayı dinliyordu.
El yordamıyla açıyor ve kapatıyordu
Radyosuyla dünyayı dinliyordu.
Sabri Baba ! Sabri Yolaşandı...