Sabah Olurken SenYoktun

sabah oluyordu ve sen yoktun
mavi bir pus ortasındaydım sen yoktun
güneş yeni çiziyordu sabahın manzarasını
suskundu her şey saçlarının karanlığı hariç

evlerin çatılarıyla konuşmayı denedim
ev içleri düpedüz ölü gibi uyurken
ulu ağaçları vardı evlerin korumaları
bana şüpheyle baktılar fısıldaşırken aralarında

bir ceviz ağacıyla konuştum
saba rüzgarının artık esmediğinden söz etti
tüm ışıkları sönerken gecenin sen yoktun