Saat gibi çalışır kalbim

tanıdım o kağıttaki ebru dilini
nereye dönsem düş şehrinde hep o yazıyı okudum ben
havalanan güvercinlerin
gözlerindeki umutları gördüm sonra
bir çınarın gövdesine yaslanıp yazdım
hayatımın en güzel hislerini
suya yazılan yazıları
hayretle seyreden gözlerini
seyre daldım
ebruya düşen gül sendin
sende mahkum olduğum
o yağmurlu günün kokusu
ürkek sıcak soluklu
kendimden geçmişim
denize bakan evler gibi
seni,
anlattıklarını çözerek
iç içe bir siyah bir beyaz
bilmecelerden tek tek geçerek
bir saat gibi çalışan nabzımı tutarak
dinledim.
yağan bir yağmur
gülüşlerini sevdim
odaya dolan gürültüler arasında
meğer ne zor şeymiş sensiz yaşamak
şehrin alacakaranlığında
durmadan uçan kuşlar görüyor
sen üzgün
ben üzgün
mavi üzgün hallerimizi
verdiğin sözü tuttuğun
görüştüğümüz o güz akşamında
içimizde yaşandı
yankıya dönüşen gecikmiş bir buluşma..

mustafa kaya
21.02.2007 / üsküdar
www.mustafakaya.net