Rüzgarlar Şiiri - Yorumlar

güçlü bir kalemden

duygulandıran, hüzünlendiren bir şiirdi...

geri dönün ''rüzgarlar'' çocuğun söyleyecekleri bitmedi henüz

selam ve saygıyla şair

Giriş bölümünü hernekadar şiirsel özellilker veriyorsada genede düzyazı şeklinde okudum . Sonrasi bildik Cevat Çeştepe şiirleirne dönüş oldu. Rüzgarlar hepimizin hayatını bir yerlerinden oynatıyor. Adını bilmediğimiz rüzgarlar.
Ben tebrik ediyorum . 9 puan vgeriyorum.

Tozlu cam fanuslar içinde yitik yaşamlar ve her başkaldırıda örselenen umutlar daha ne kadar grilerin ve siyahların hakimiyeti altında rüzgarlar ile savrulan benliklerinden verecekler ve el ayası zamana ne kadar iz bırakacak şair yüreğin donması bundandır belki de.

Kutluyorum şiirinizi büyük zevk aldım okurken.

Nuray Meriç

Sair, gökyüzünde, cift kanatli bir pencerenin iceride isigi yanarken icindeki masum cocugun kücücük elllerine pergel tutusturup dünyayi cizdirip bir agac yerlestitriyor ve dünyanin üzerine yaprak seklinde bir agac yerlestirirken sevda esintisiyle esen bir rüzgar cocugun yüregine bir yaprak düsürmesiyle baslatiyor masalsi /düssel siiri…

Cocuk, rüzgarin kulagina kimseler duymadan…
„sen hangi rüzgarsin, adini söyle bana, cünkü seni cok seviyorum“
siirin o güzel duygularinin sevdali melodisine adeta bizleri de yanina alip masal ve düs dünyasinin yolculuguna katiyor…

Sair ve icindeki cocuk „nasil üsüyorum bir bilsen“ diyerek…
issiz ve isiksiz, harcina en soguk denizleri katmis duvara yaslandirdigi cocugun yalnizliginin yanina kibleden yakamoz yagmurunun duasina dayanismaya bizleride cekiyor….
„nasıl üşüyorum bir bilsen
sırtımı dayadığım bu duvar en soğuk denizleri katmış harcına
yıldızdan bile ışıksız ve sessiz olmuş, işte bu çok gidiyor zoruma
kıblemden yakamozlar düşse içine diyorum, aydınlık akacak üstünden
ama nasıl üşüyorum şimdi bir bilsen
bir solukluk rüzgar olup esmeni beklerken.“
„yıldızdan bile ışıksız ve sessiz olmuş, işte bu çok gidiyor zoruma „ dizesinde duruyorum birdenbire düs yolculugunda…
Yildizlar sessiz olabilir uzaklardan bakildiginda, ama isiksiz olmaz derken icimdeki cocuk, tamam onu sonra konusuruz diyerek masalin ve düsün sihrini bozmadan, ama gerceklerle baglantisini da kurarak devam ediyoruz yolculuga ….sair ve icindeki cocukla …

Lodoslu günlerin sona erdigi, gögsünde poyrazlarin yandigi, denize vuran karayel dalgalarini rüzgarlarinin seslerine… ve de masaldan kacan, başıni gögsünde saklı uyuyuyan sevgiliyle olusturdugu mutlu tabloya izlemeye bizleride katiyor sair…
Sair ve icindeki cocuk, yolculugun sonunda tüm bunlarin bir masal ve düs oldugunun farkindaliginin cigliklarini
„yüreğim donuyor anlamıyorsun
gözlerim zirvelerinde kalmış keşiş dağının, ellerim çırılçıplak
karayel dalgalarında karanlık ve soluksuz bir sancı gibi çırpınarak
yas gülüne çivilendim, döndürecek rüzgarın adı yalnız sende saklıyken
şimdi yüreğim nasıl donuyor bir bilsen
seni çok seviyorum sesli çığlıklarım bile hiçbir rüzgara yetişemezken“
dizeleriyle ve „gözlerim zirvelerinde kalmış keşiş dağının“ ,“ ellerim çırılçıplak“ , „karayel dalgalarinda karanlik ve soluksuz bir sanci gibi cirpinarak“ gibi güclü imge ve betimlemelerle bizleride yas gülüne civileyip birakiyor siirde…

Güzel bir çalışma sizi kutlar başarılarınızın devamını dilerim

ne olduysa o çocuğa oldu zaten..
bendekini rüzgar kendisi ile götürmüş..


Tebrikler
selam ve sevgi ile

bd

Çocukken, kendi dünyamızı kurarız hayâl gücümüzle...Rüzgârla, ağaçla, yaprakla arkadaş...Sevgimizi sunarız karşılıksız...
Ve , zamanla özlemler, hayâl kırıklıkları...Beklemeler...Sevgiliyi, sıcaklığını, meltemlerini beklemeler...Hayat; gittikçe daha da dondururken yüreği...Özlemler daha çok...Yürekler, sıcaklığa daha hasret...Sevgiye...Eserek, yürekleri okşayacak, ısıtacak meltemlere...
Gelmesini, sevgi huzmeleriyle ısıtan bir güneş gibi, dünyasına doğmasını...
Bu güzel şiirle bir kere daha işte Cevat Çeştepe, diyoruz... Selamlar ve saygılar...Hâlenur Kor

Şiirinizi büyük keyif ve lezzetle okudum şiir adına..Ve kafamda o kadar çok şey canlandı,o kadar çok şey yazmak ve söylemek geliyorki,birçok anlamı birbirine karıştıracağımı düşünerek bir çekincemedeyim..Öyle ki,eserlerinizde okadar çok duygu yoğunluğu yaratıyorsunuzki,bunları sıraya koyamamak ve bu anlamların içinde kaybolacakmışım gibi bir his uyandırıyor bende şahsen..

Şiire girişiniz oldukça etkileyici..Bir çocuğun yeryüzüne doğru rüzgarlara kendini kaptırması ve başlayan imgesel bir yoculuk..Gökyüzünden nesnel bir bakış açısıyla yeryüzünde rüzgarları yakalama,akabinde sevda ile betimlenmiş yorgun bir yürek..Oldukçe ince ve vurgulu motiflerle bezenmiş,belki nesirsel bir şiir,belki şiirsel bir nesir...Bu küçük fark önemli değil aslında,anlattığınız duygu yoğunluğunu okuyucu ile buluşturup,onlara( yani bizlere) duygu ve sanatsal hazı hissettirebilmek önemli olan..Gerek sanatsal,gerek duygusal bu hazzı yakalayabilmek,yakalatabilmek önemli olan.. Ve ben anlatımınızdan oldukça etkilendim,başarılarınızın devamını diliyor,tebrik ediyorum..Saygılarımla..

Sevgili üstad herhalde STRABONU anlatmışsın
eyvallah.Amasyaya beklerim.sevgi ve saygılarımla.
mustafa-sufist_05 Fenerbahçe tur atladı mutluyum
O KADAR.

yüreğim donuyor anlamıyorsun
gözlerim zirvelerinde kalmış keşiş dağının, ellerim çırılçıplak
karayel dalgalarında karanlık ve soluksuz bir sancı gibi çırpınarak
yas gülüne çivilendim, döndürecek rüzgarın adı yalnız sende saklıyken
şimdi yüreğim nasıl donuyor bir bilsen
seni çok seviyorum sesli çığlıklarım bile hiçbir rüzgara yetişemezken

offfff ya arkadaşım offff......bu kadar mükemmel olmak zorundamı yazdıkların bu kadar anlamlı ..bu kadar nadide ya kim ne düşünürse düşünsün bu bir yandaşlıkta deyil üç dört kişiden birisiniz okurken hep sonraya bırakmak ve sindirmek biliyorumki haz alacağım bir şeyler var yine ...sevgili çeştepe ...yüreğinden öptüm ..arkadaşım dostum kardeşim ..o yer her neresiyse ...tam puanım ve saygımla
müzeyyen başkır