Rüzgarın Teninde Aşk Şiiri - Özgen Öz

“Rüzgârın Teninde Aşk”

Sevdiğim,
bazen bir çocuk kahkahası gibi geliyorsun,
bazen bir rüzgâr gibi değiyorsun saçlarıma.
Ne tanımın var ne sınırın —
sen,
özgürlüğün sevgiye dönüştüğü yer gibisin.

Bir yaz akşamında
sokak lambasının altında
gülüşerek koştuğumuz o anı hatırlıyorum,
ellerimiz ıslaktı,
kalbimiz çıplak,
dünya susmuştu.

Sen bana baktığında
içimde bir kuş kanat çırpıyor hâlâ.
O kadar sade,
o kadar güzel,
o kadar gerçekti ki o bakış —
hiçbir şiir anlatamadı,
hiçbir kelime taşıyamadı seni.

Birlikte ıslanmıştık,
yağmur tenimizde şarkı söylüyordu.
Sen güldün,
ben “bırak kalsın” dedim,
“yağmur da bize karışsın.”
Ve o anda anladım:
Aşk, bir yemin değilmiş,
bir oyundu bazen —
iki çocuğun Tanrı’ya gülümsediği o saf hâl.

Sonra sessizlik oldu…
Yalnız kalmadık,
sadece dünyayı susturduk.
Birbirimizi dinledik
hiç konuşmadan,
kalplerimizin nabzında buluştuk.

Ne bir sahiplenme vardı,
ne bir korku,
sadece “an” vardı,
ve biz o anın içinde
bir ömür gibiydik.

Rüzgâr esti,
saçların yüzüme karıştı.
İçimden bir dua geçti:
“Tanrım, bu duyguyu kimseye anlatmak zorunda kalmayayım.”

Çünkü aşkı anlatmak,
onu küçültmek gibi bazen.
Oysa biz yaşamıştık —
öylece, özgürce,
bütün kuralların unuttuğu bir zamanda.

Gülüştük,
koştuk,
birbirimize dokunmadan da ısındık.
Ve dokunduğumuzda da
hiç utanmadık.
Çünkü utanmak,
yalan duyguların işiydi,
bizse gerçeğin içindeydik.

Sen bazen bir rüya gibiydin,
bazen bir aynaydın —
kendimi gördüm gözlerinde,
korkmadım.
Çünkü ne olursa olsun,
seninle yaşamak
kutsal bir delilikti.

Şimdi bile,
bazen gökyüzüne bakıyorum.
Yağmur başlarsa,
bilirim sen de bir yerlerde hissediyorsun aynı serinliği.
Aşk dediğin şey budur belki;
birlikte ıslanmak,
ama kimsenin görmediği bir sığınakta.

Ve bazen,
çocuklar gibi gülmek,
bazen de dünyanın en eski duasını fısıldamak…
Korkmadan, saklamadan,
sadece yaşayarak.

Seninle olmak
ne bir günah,
ne bir masumluk,
bir dengeydi sadece.
Gökyüzüyle yer arası kadar kadim,
bir o kadar da gerçek.

Ve bil ki,
ben o ânı hiç unutmadım:
Yağmurun altında
özgürlüğün sesini duydum,
aşkın kokusunu aldım,
ve Tanrı’ya şükrettim —
çünkü sen vardın,
ve biz o anda sadece insandık.