Rüzgârın Nefesim Şiiri - Ayşegül Elmas

İlk sende açtım gözümü siyah zülüflü şehir.
Rüzgarın nefesim olduğu zaman anladım seni.
Kaç defa hükmettim aynalara içimde,
Nihayet buldum huzuru hırçın denizinde.

Hangi hikayelere beşiklik etti bağrın,
Kim bilir kaç gözyaşını sildi rüzgarın,
Kimlerin başını okşadı kadife güneşin,
Nicesini tutsak nicesini sultan etti güzelliğin.

Düştüm büyülü bir kazanın içine,
Eridikçe piştim ve erdim sonunda ateşine.
Yoğurdun beni de hüzünle,dertle
En iyi seninle öğrendim seni yine.

Bir amansız girdaptır toprağının misali,
Sızılarıma tercümandır rüzgarının sesi,
Denizinin rengidir işleyen ruhuma yine seni,
Sırdaşım bildim,paylaştım seninle derdimi,sevincimi.

Sanardım Emirgan`da hiç bitmeyecek baharın,
Saracak menekşelerimi ebrûlî câziben.
Boyayacak baştan sona güllerimi kızıla güneşin,
Sancılarımı dindirecek şu cihanda eşsiz nefesin.

Bir kuşun kanadında yol alsam ikliminde,
Doyabilir miyim gümüş aydınlığına bu seyr ü seferde?
Senden ayrı düşmek gurbetlerin en çetininde,
Visalinde bile hakikatte gurbetteyim bu can kafesinde.

Bir kelebek hafifliğiyle yaşadım sende hayatı,
Titreyen ruhumu tek senin güneşin sardı.
Zehrini de tattım ama anladım ki derdimin ilacı
Yine senin derdin, senin sevgin ey vefa diyarı!