Yalan bu inanma
Çocuklar koşacak bir gün
Yorgun ıslak sokaklarında
Ey sevgili Ankara
Sıkı tut kendini ağlama
Aşk zamanlı zamansız gelip basıyor kapının zile
Kimi zaman en uygunsuz zamanında hayatının
Pantolonunu bile giyemeden gömleğinin yakasını
Paltonun düğmelerini ilikleyemeden daha
Elini ayağına dolaştırıyor hiç olmadık yerde…
Düşlerimde gördüm seni
Ağlatmadım gözlerini
Her yanımda buldum seni
Tüketmedim ellerini
Ay gözlüm ben sana deli divane
Bir yandan uzak yollara gitme ihtimali ve bir yandan geriye dönüş hesapları…
Her defasında dolu gözlerle yolculuğa çıktığın ay ışığı ve güneş yolculuğu, sonunda bir yığın hediyeyle dönmene sebep olan şeyler... Yaşlı gözlerle havaya doğru kaldırdığın yüzünü geri dünyaya çevirdiğinde yüzünde gayet amaçsız ve gereksiz bir gülümsemeyle dönüyorsun. Hiç kimse anlam veremiyor tabi bu şekilde gülümsemene. Varsın onlar da sen de bunun nedenini anlama ama sonuçta bilinen bir şey var ki gözlerimizi güneş veya ay yıkıyor ve sonunda eninde yüzümüze bir tebessüm yapıştırıp geri yolluyor…
Bir akşamüstü
Üstün körü sevdim seni
Nereden duydum adını sanki
Hiç hayal etmedim böylesini
Birden gelişin
Birden bire gidişin
Bir ölüşün vardı içimde
Öyle çakıp gözlerini tavana
Öyle çakıp ellerini ellerime
Öyle susup hayatın ciğerine…
Bir ölüşün vardı kış günü
Belki ben sende
Yıllanmış bir hasrete ağlıyordum…
Nerede olduğunu bilmediğim
Ama her şeyden çok sevdiğim
Yüreğimi avuçlarına verdiğim
Bir zamanlar sevdiğim bu şehir artık bana dar geliyor
Bir zamanlar sevdiğim o kadar artık çekip gidiyor
Bir zamanlar uğruna kavga ettiklerim beni sevmiyor
Bir zamanlar beni sevenler ise artık selam vermiyor…
Bir zamanlar yarınlarını düşündüklerim
Bakıyorsun ısrarla
Bu yaşlar sana değil
Sözleri mi arıyorsun hala
Bu sözler sana değil...
Ağlamaklı bir kemanın
Belki umutsuzluğa dönüşür umut
Belki kararır gökyüzü yine
Düşünceler kaybolur
Beyin solmaya başlar belki
Belki hiçbir film
Bu hayatı bu kadar hüzünlü anlatamaz
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!