Rüya Şiiri - Mustafa Özdemir 4

Kör atlar dizginlerim puşkunda.
Mosmor parmaklarım…
İnsan tanıdım insan kahpesinde, puştunda.
Hep şu kendim gibi sanmalarım…

Bütün teçhizatları paramparça fabrikalarımın.
Öyle beter öyle essiz batmışım…
Gönlümün müdüriyetinde bir kurşun sesi.
Zarar ziyanın son perdesi son makamındayım.

Kurdun sofrasında ziyafette çobanlarım,
Yere batsın bu iltifatlar kaş, göz boyaları.
Kimyasal tanrılara tapmış insanların;
Sırtım parça parça sen gör Allah’ım.

Yalın ayak yürüdüm şu caddelerde,
Saldıracak bir it kadar kilitli çenem.
Tüm tepkim azı dişlerimde,
Gökyüzüm yırtılacak kadar gergin.

Biri var, her gün gecemden yıldız çalıyor…
Farkedilmezliğin ötesine geçti karanlık.
Bir şey var, sükût ile çığlık arası aklım almıyor.
Kurtuluşa benziyor, kan kokuyor.

Boş salıncaklarda zincir gıcırtısı,
Deliliğin sinsile yolundayım.
Ceplerimi yokluyorum,
Birileri amin diyor bu dua benim değil