Ruhumun Eldivenleri Şiiri - Kağan İşçen

ağaçları karlar kapladığı zaman gelirdin
üşümek nedir bilmezdik o zamanlar gedik dişli
saçların ipek gibiydi yavrucum soğuğa sığınırdık
gözlerindi tüm ruhumun eldivenleri
en çok da su bardağıyla açık çay içmek sırıtırdı üzerimizde
suç işlermiş gibi öpüşürdük unuttun mu
şairlerin öpücüğü farklı olur derdin
çivit mavi bir özlem gibi yağardı kar
kar o anda acılarımı örten sıcacık bir battaniye olurdu
acılarım demlenirdi karda
yağsın kar hiç durmasın
dinmesin suskun serinlik
sessizlik

ötesi yalnızlık
derin dışavurumu iç cehennemlerimin
yanmalarımın yıldızları yakmalarımın

unutma
sensizlikle üşüyorsam usul usul
yüreğime yağan karlarda hala ayak izlerin
ve gözlerindir tüm ruhumun eldivenleri

sana bakmasam üşüyorum çivit mavisi buzul
üşüdükçe büyüyorum yalnızlığıma sığmıyor gözyaşlarım
çığlar düşürüyorum
yüreğimden gözlerime

yağsın kar
örtsün acılarımın üzerini
kar yağar herkes özgürce yaşar acılarını
aşk bu şakaya gelmez
aşkla oyun oynanmaz
o bir üşümektir
cinayet itirafıdır
tüm yalancı ışıkları öldürmek gibi
sığınmak gibi kara
karın o çivit mavisi aydınlığına