Ruh Hasarı Şiiri - Özlem Çay

bir an satırlarıma yaslanıyor
ruh hasarları,
merhem olacakken kayıplara
cerahat sızıyor baharlara...
yoktu zaman,
ne benliğim için yavaş akan saatler
ne de zihnimden süzülen ihtimaller için..
veda'ya bile gerek duymayacak kadar öfkeli
öyle kırmızı öyle alevli..
hafızamın ışığında
aynaya baktığımı fark ettiğimde
yavaşlıyorum gitgide
demlenip,
arada bir yer buluyorum kendime.
sımsıkı düğümleri gevşetip,
darmadağın sayfaları bir araya getirebilir,
parçalara bölünüp yenilenerek
başka bir bütün daha olabilirim benliğimde..
kaygıların kavgaları arası ışık gülümsüyor inadına..
aslında ne çok ağrıyordu
seherin avuçları..
ama o;
elinden tuttuğu sızılarımızın
saçlarını okşayıp
'yeniden' diyerek,
aydınlığa kavuşturuyordu bizi.....öz/