Rodan Ardil Şiirleri - Şair Rodan Ardil

Xwîn got me rijand
Dilop dilop hêsir barand,
Civan neman ku me zindananda rizand
Jîyan li jiyanan quliband,
Tu tişt hêvîya Welat ji me nestand.

Civîkê difirin li ezman
Dikin keyf û seyran
Distrînin wan peyvan
Çêdikin çi xweş stran

Dilo!
Ka bêj çi bu
Çi qewimî
Çima ew qas xembar
Çima ewqas bargiranî?
Ger rêvîyê dîrokêyî tu

Dilê min,
Dilo!
Ka bêj çi bu
Çi qewimî
Çima ew qas xembar
Çima ewqas bargiranî?

Her insanek gava tê dinê
Kêm zêde bi sirûdeke tê,
Lê ez ne kêm ne zêde
Sirûda min bi girêya ko hatiye girêdan.

Hîn zarok bûm dê çu û bav xwe da dû,

Ey felek, felekê yeman
Derbas nabe wuha dem u devran
Demsal zivistan nava dilêm wêran
Diherike hêsrên min weke baran

Ey Xwuda! Ey yezdanê dilovan!

Şev sare,
ewir sayine
dilem xemgîne
Ez tenime, ez xeribim.
Durim ji welat,
Penaberim îro

Evîna me wek evînek xemxrîye
Ez aşiqê çîyayên wî, kevir û axa wî,
Hêşinahîya mêrg û zozanên wê,
Dengên çemên pêl bi pêl diherike,
Kevokên reng bi reng xulxulî.

Ew deng dîroke
Xemla xewnên her Kurdeke,
Ew denk qerîne
Qerîna axek birîndare,
Ew deng lorîne
Lorîne dayîka me Kurdane

Yaşamak, bir eylül esintisi gibi.
Bir papatya kokusu.
Üstüne bir de kaçak mısrayla demledin mi yüreğini, Tokuşturdun mu bir dost sohbetini,
işte yaşamak...