Rezil Düzen Şiiri - Mehmet Çobanoğlu

Her mevsim
Hayata
Umutla bakan
Bakışlarımın bıraktığı
Hüzünde
Yüreğim dalgalanıyor
Karanlığa direnen gözlerim
Acılarımla
Geceye direniyor
Ortalık bana toz, duman
Denizde vurgun yiyen denizci gibiyim
Sağ yanıma çok aksak, sol yanım topal gibi

Ellerime dolan
Gecenin ardında
Dertlerle
Saklambaç oynadığım
Şu rezil düzende
Her an her dakika
Uç verecek gibi, pek büyüyen kaygılarım var

Kahredici olan
Zalimlerinin
İtibar gördüğü
Şu ülkede
Kambur üstüne kambur bol
Birbiriyle yarışanların ağzı küfür
Zekâsı kıt, malı -mülkü bol olan çok densizler var

Yıkıcı bir sarsıntı
Yerleşti göğsümün orta yerine
Sarkıntılar buz, kurşunlar ölüm getirdi yine
Zemheri sardı ülkemi; tüm dumanlar her bir yanı

Öfkem şaha kalktı
Yüreğim hiddet dolu
Masmavi uçsuz -bucaksız göğüne
Kör gece, karanlıklar çekilen ülkem
Kimi namuslu, çalışkan, onurlu ama fakir
Kimi de “deveyi havuduyla yutan” ama onursuz
Kaygısız, soysuz, vicdansız olan bir güruh zümre var

Azıp doğru yoldan çıkanlar
Baskıcı düzenin
Uşakları
Gözlerim
Sabahın şafağını kilitlendi
Cenderede kalan
Yaranlarım olsa da
Elbet güneş yakında
Şu ellerime doğacak
Artık ölüm uykusunda uyandı
Geliyor işçi-köylü tüm halkımız
Artık emeğin kutsallığı tanrılaştı, kimse kanmaz soysuzlar

11.05.2014
İstanbul