Sessizce avuçlarıma topladığım bahar çiçeklerini,
Savuruyorum güneşin kavurduğu çorak topraklara.
Zihnimde yoğunlaşan düşünceler misali,
Yelken açtım kendimden çok uzaklara...
Lacivertimsi sonsuzluğa kanat çırpıyorum,
Ölümsüzlüğün pembe ruhuna gözyaşlarımı bırakıyorum.
Düşlerimle ellerimi kavuşturduğum noktada,
Yıldızların en güzelinden bir tutam koparıyorum.
Hiç de kolay değildir kendinden uzaklaşmak,
Ya da kendine şöyle bir karşıdan bakmak,
Kara kışta yeşili, gecede maviyi aramak,
Sohbahara sığınıp hep siyahı bulmak...
Kayıt Tarihi : 27.7.2008 22:50:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!