Renklerin Kanıyor Şiiri - Serdar Özgen

Boş kaldırımlarda üşümüş hislerin
İpliği pazara çıkmış ruhların balosunda
Gülüşüne sızdırılmış tuzlu bir irin
Güneşten solgun gözlerindeki ışık
Buzullar gibi giriyor kirli bir denizin koynuna hayallerin
Kaç yüzyılın kaldı yaşamak için?
Kaç sevda sığdırabildin de
Dökülsün istiyorsun mevsimler dallarına
Bak çeşme başlarında şirin çocuklar tekmeliyor hayatın çamurunu
İçebilmek için pak ellerinden bir tas suyu
Hangi rüzgar essin istiyorsun da
Saçlarını kavurdun kederlerde
Sabırsız güller dikilmişti senin için
Uzak kasabaların gizli bahçelerinde
Tanırsın mavisi, kırmızısı ve saçlarının renginde
Renkler akıyordu ya gözlerinden
Hiçbir kederin el değemeyeceği
Seçiyordum içlerinden deste deste
Senden çalınmış bir dünyayı çizebilmek için
Yaşamak diyorsun da şimdi
Kaç çocuk unuttun gecikmiş neşelerde
Renklerin,
Renklerin kanıyor susuz çeşmelerde