sen; bir türküyle ağıt yakarken
bir gelini süslerken, geline ağıt yakarken
bir buse bırakırken dudağına
ölümcül hastanın
ağıt yakarken ardından bir ölen adamın
yaşantını sır gibi saklarken kadınım
Ela gözlü bir kız geçiyor her sabah
Kapımızın önünden
Bulutlar misali beyaz, ay yüzlü
Ela gözlü bir hiç kimse oluyor
Aklımdan deliçaylar taşırıp
Seller akıtan her yakancı bakıştan
Bu mektup sana baba
İstedim şiir gibi olsun
Denizlerde martı gibi, kum gibi
Özlediğin dostun gibi
Mabetli şehirler ülkesinde
Oğlun gibi.
gün boyu dolaştım sahilde bir başıma
ne düşündüğümü bilmeden
gözlerim dalgın, benliğim şaşkın
gelip geçenleri seyrettim rıhtımdan
denize dalıp çıkan martıları
ve dalgalarla çoğalan yunusları
Yüzünü görmesem de bir
Sesinle daha çok severim seni ben
Sesin, tarafımdan kuşatılmış hazinedir
Sesin everestte deprem
Yüzünü okşamasam da bir
Kapılmış rüzgarına avare gönül
Dilemez kimseden Aşk-ı Muhabbet
Gül goncası göçtü bahar ülkesine
Kalmadı gülşende bülbülde sohbet
Çağlar Havz-ı Kevserde Aşkı Muhammed
Bütün güzel kadınları tanıyorum
Hepsini tek tek aklımda tutuyorum
Bütün sözlerini güzel gülüşlerini
Her fısıltıda seni işitiyorum
Yanaklarından gülleri
Gözlerinden menekşeyi
Emmisi name yazıp göndermiş;
Eli başının altında yastıkta
Gözleri havaya çakılı boşlukta
Özlediği bütün bütün kocca dünyası
Yavrusu aliş, karısı zeliha…
Sen, akşamların görünmez kuytusunda
Rüyaların esrarını çekip gözlerine
Uyuyan bir ölümsün, meçhul ölüm! ..
Şarka ve garba ulaşır rengin
Yengisi belirsiz savaşçılarıyla cengin
Bitmek bilmeyen kör-dövüşünde harbin
Artık bu şafakla sen de yoksun
Umut yok hiç bir akşam kızıllığında
Çiçekleri kendi haline bıraktım saksıda
Onlar da senin gibi kendince solsun
Artık bu depremle sen de yoksun
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!