Rakı Şiiri - Aytekin Erim

Sen derdini sordun mu hiç rakı bardağına?
Dinlediklerini anlattı mı hiç sana?
O yıkılan güvenleri, biten sevgileri, hiç başlamamış işleri, bitmek bilmeyen dostlukları, derinlerde yatan acıları...
Sevdiğinin elini tutamayan adamı söyledi mi sana?
Eşini geçen sene kaybeden Osman Amcayı, ailesiz büyüyüp şimdi sokaklarda kaybolan Ömeri, tüm sevdiklerinden yara alan Halili,
Şerefine değilde şerefsizliğine kaldırılan kadehleri,
İşinden atılıp akşama kadar evine gidemeyen Mustafayı,
Her gün sokağında sabahlasada fayda etmeyen Ereni,
Tüm insanların ağız kokusunu çekip ses etmeyen Ekremi,
İnce uzun galatayı, ince kıyım salatayı anlattı mı hiç sana?
Fazla mezeye de gerek yoktur rakı masasında,
Bir parça hüzün, biraz yıkık hayal, azcık baş ağrısı, bir tutam şirin, biraz leyla, bir de zühre olacak masada
Bir kişi yarasına oturulmaz o rakı masasına,
O masa ne gözyaşları gördü, ne sızlamalara şahit oldu,
Ezilirsin altında o yaraların, kafanı kaldıramazsın masadan,
Babasının tecavüzüne uğrayan Emineyi, her Allah’ın günü dayak yiyen Kemali, sevdiğinin geri dönmediği bir dünyada yaşayan Gizemi, çok sevipte her seferinde leş gibi ortada kalan, kendine ölümlerden ölüm beğenen Aytekini anlatır lan o masa.
Erirsin, yıkılırsın, tek kişi hatrına oturma sen o masaya, otursanda fazla istemez senden masa,
Bir osman amca, bir ömer, bir halil, bir mustafa, bir eren, bir ekrem, bir emine, bir kemal, bir gizem, bir aytekin olmasa da masanda, biraz ağlasan yer açar, ayıp etmez sana o masa.
Dediğim gibi fazla meze istemez rakı masası, biraz domates, bir kase cacık, birazcık yeşillik oldu mu yeter masanda, tabi buzla suyuda unutmayalım, hem gidenlerin hem de rakının ardından.