Meftun Şiiri - Aytekin Erim

Bu gecede bitmiyor, çok uzadı sensizlik. Güneş doğmuyor, işler aksıyor, tüm şehirde bir sessizlik.
Yavaş yavaş ölüm kokuyor buradaki insanlar.
Herkesin gözlerinde anlamsız bir korku var.
Yaşıyorlar ama usulca ölümü bekliyorlar.
Sebepsizce biliyorlar, bu dünyanın gelip geçtiğini.
Her sevilenin bir gün gittiğini, her sevenin bir gün kaybettiğini.
Her gidenin de gittiği yerde bir bir acı çektiğini.
Onlar biliyorlar, biliyorlar ama ses etmiyorlar.
Hepsi yanmış, bizide yanında görmek istiyorlar.
Kemiklerimizin kırılmasından, kalbimizin kanamasından, vücudumuzun titremesinden, beynimizin kapanmayan seslerinden zevk alıyorlar.
Onlar biliyorlar, yaşadılar.
Bizimde yaşamamızı istiyorlar, ama bizi öldürüp ayakta dur diyorlar.
Bedenim ikiye ayrılmış, gözümden akan yaşlar yerlerin pasını silmiş, kalbimden akanlar temiz zeminde akmış gitmiş. Artık ruhum ölmüş, bedenim ayakta dursa ne ki, öyle bir durumdayım ki sonların başladığı yerden, başlangıçların son bulduğu yere gidiyorum. Sonsuzluğa kucak açıyorum, özgürlüğümü alkışlıyorum, saflığıma yanıyorum, sevgimle de gurur duyuyorum.
Ama onlar her şeyi biliyorlar.
Her gecenin bir sabaha erdiğini.
Umudunu kaybetmemen gerektiğini, gecenin en karanlık anının güneşin doğmasına en yakın anı olduğunu.
İşte biliyorlar da bize anlatmıyorlar...