Rahime Şiiri - Abdullah Erdem

Tarumar dünyamda çelik bir kafes
Ateş kokuyordu aldığım nefes
Kalmamıştı içimde ne umut ne heves
Güneş gibi dünyama doğdun Rahime

Zor günler belki geride kaldı
Rahmeti Rahime’yle üstüme saldı
Göğsümdeki koru çıkarıp aldı
Bir bakışın bana yetti Rahime

İçimde bir şeytan yaman mı yaman
Bilirim aslında bir hafif saman
Ellerin ellerime değdiği zaman
Sıkıntımı yok etti, yaktı Rahime

Mutluluk içimde gül gibi açtı
Gözlerin üstüme nurunu saçtı
Göğsümü daraltan yâd ele kaçtı
İçimden korkuyu attı Rahime

Elinden içtiğim Kevser’e kandım
Hayâlı yüzünün nuruna yandım
Sayende yetmiş iki renge boyandım
Gözlerin dünyamı sardı Rahime

El vermedi bana dostlarım önce
Yalnız kaldım onu öyle sevince
Aradığımı bulamam sandım öylece
Yalnızlığım seninle bitti Rahime

Aradığım sevgiye ulaştım şimdi
Yağmur gibi akan gözyaşım dindi
Yanaklarımdan yaşı seninle sildi
Güldürdün bu kulu Aşkım Rahime…

17 Aralık 2014 Çarşamba
Abdullah ERDEM