Rafet Türk Şiirleri - Şair Rafet Türk

Tütsülenmiş kuşlar satardım, kanatları kırık,
göçmek için baharın sonlarını bekleyen,
ucundan kan damlayan parmaklar satardım, izleri silik,
her biri tuttuğu ellere ihanet eden,
sırf unutmak için,
mavi bisikletler, mavi misketler ve ölümün bir papatya yaprağında yakaladığı kelebeklere bakan gözlerimi satardım, çocuksu düşlerimi gömdüğüm kum kovalarında...

Hadi uzat ve tutuver yalnızlığa bulanmış ellerimi Anne'm...
Ahh canım Annem,
Ahh saçları Misk-i Amber kokanım,
Özledim...
Sen varsın ya,
Varlığın yüreğimin işte tamda şurasında ya,

Acılarıma tuz değilde,merhem olup,
yeni yeni bilmedik, tanımadık yara'lar açıpta,
yüz üstü bırakıp kaçmayacaksan,
çekinme, buyur gel...

Küf tutmuş bir hayatın örtüsünden kurtulup,

Yeni şehirler, yeni evler, hatta yeni Aşk'lar, bulmaman için hiç bir bahanem yok artık...
Yüreğimden hicret ettiğinden bu yana,
düşüncedeyim, düşteyim, düştüm...
Sende ben artık geçmişin tozlu raflarına kaldırılmış eski bir anı'dan öte değilim,
ve bunu biliyorum...
Hatırlar mısın? Dikişi sökülmüş hayatımızda nede çok ileriye dönük düşler kurardık,

Yüzümün kirli sakalın da gezinen Sevgili.!
Dur.! Bir kaç ömür daha...
Hem nereye öyle, tamda saçlarından yakalamışken mutluluğu.! ?
Dur lütfen.! Adım atma eşiğimden...
Hemen Gitme!
Bana kırık dökük bir ayna, cam kesiği eller bırakma,

Sana çığlıklarının bile ulaşamayacağı çok uzak coğrafyalarda ki dik yamaçlardan sesleniyorum,
Sohbahar'a doğru hazırlık yapan bir yaz ayının tam da 25 inden...
Pek fazla da bilinmez,
En sert iklimlerin Ayrılıklara ait olduğu...
Sıcacık içime işleyen bir Ayaz diyenler oluyor,
umursamıyorum kimseyi...

Saçma bir teslimiyetteyim,
ve yokluğun'da varlığını yaşıyorum işte.!
Sonunun sana varmayacağını bile bile çıktığım yol'(um) sun sen...
Bu zorlu yürüyüşte kimseye kimseye karşı tercih şansı tanınmadı,
alın yazısı, kader denildi,
elbette bilirdim bunu.

Kimi zaman,
neyin doğru yada yanlış olduğuna karar veremediğiniz anlar oluyor,
ve yapmanız gerekenin, gerçekten gerektiği konusunda şüpheye düşebiliyor,
kendi kendinizle,
kendinizin,geçmişinizin,
hayatınıza dahil ettiğiniz doğru yada yanlış insanların size yaşatmış olduğu elemlerin,

Taburcu oldu yüreğim,gönlünün dehlizlerinden,
artık ne içimde yarasın, nede ilacım,
kötürüm hastalar gibi emekledim,süründüm eşiklerinden,
artık ne yüreğimdesin, nede başımda tacım...

İlhamı değilsin duygularımın,

Hayatı hep boyumdan büyük yaşadım... An geldi,
yetmedi nefesim, kesildi takâtim, gücümden bir hayli fazlası gerekti...
Belki hataydı çoğu yaşanmışlıklarım, olsun... Hiç gocunmadım;
''Denizlerde büyük olurmuş, ama dağlar kadar sessiz olamaz'' dedim,
yeri geldi avazım çıktığınca sustum...
Mesela boyumdan büyük sevdalara kulaç attım,