Rafet Türk Şiirleri - Şair Rafet Türk

'' İnanmak için çok müsaitim,
hadi en süslü yalanını uydur herhangi bir yerinden,
ve kandır beni...
Evet.!
Evet ben bir zamanlar olduğu gibi,
bugün de kandırılmak istiyorum...

Sen gittin ya...
Tüm renkler,
üzerime libas diye biçildi,
dikildi,
ve giydirildi...
Ayrılık terzileri tarafından...

Yalnızdım,
Ve sen Çoktan GİTMİŞTİN...
Bilinmezliklere, mesafesini tahmin bile edemeyeceğim kadar uzaklara...
Çok ta zaman da geçmedi aradan,
tazeydi terkedilişim, buram buram hala biz kokuyordu üstelik...
Benden sonra kaç kişiyi öptün,

Nede kirliydi bu sabah yatakta bıraktığım cesedim,
tekmeleyerek fırlattım yanıbaşımdan,
kör bir jiletle kestim önce kirden kokmuş pis sakalını,
sonra boynunu,
en son bileklerinden vurdum, kanattım.
Sonra aldım resmini duvardan kırdım parçaladım tek yumrukla,

.......Sonra sen benimsemekte güçlük yaşadığın boktan hayatımdan defolup gittin,
Tüm eksenim kaydı bir anda,
yuvamdan, yurdumda müebbet sürgün yedim,
Alkol'ü bıraktım, sigaraya sarıldım dört elle,
rehberimde ki tüm yakın uzak akrabaların numaralarını sildim,
herşeyden herkezden uzak adressiz bir yere taşındım,

Şahdamarım...
Bugün bilmem kaçıncı kez adını anmayacağım diye defalarca kendime söz verip,
sözlerimi yutuşum...
Ben böyle değildim...
Ne oldu, ne oluyor bana?
O inatcı adam,

Aç gözünü ve çıkar kulaklarına tıkadığın ne varsa...!
Ve oku KADIN.!
Ben kırmızı kanıyorum.!
Öyle böyle değil ama,
Ve Sen yine KANIYORSUN;
etrafında ki ADAM sandıklarının cüzdanlarına güvenip söyledikleri sözcüklere.!

'' Ve onlar giderken bize arkalarında bıraktıkları,
Kalp kırıklıkları,
Boşta kalan bir el,
İç kanamalar'a gebe Lanet olası bir YÜREK;
Turuncu ve gerçekleşmeyecek düşler,
Uyku aralarında sigara dumanında boğulup kalmak,

Yetmedi / k... Ayrıyız...

Yıl 2011...
Ayaz bir İstanbul akşamıydı...
Aylardan Şubat,
günlerden Salı...

Sen belki de parmak uçlarımın dokunabilme uzantısına en yakın olandın Sevgili...
Bir o kadar da yüreğimin ulaşamayacağı kadar, en uzağındasın...
Ellerim seni hissetmeye aç,
geceleri girme hülya larıma, girme mahrem'ime;
uzaklarımdan en ucu bucağı olmayanına durma KAÇ...