Rafet Türk Şiirleri - Şair Rafet Türk

En büyük gühanım ben.!
Düşen bir meteor gibi, dünya ya sorgusuz sualsiz düşüveren...!
Evet!
Kendimi suçlu hissediyorum...
Hayatımı ve hayatımın içine edenleri,
bir ceset torbasına koyup, ayağıma bir taş bağlayıp,

Düşlerine düşmedim diye bu hadsiz'ce hak arama gayretin,
ellerine sarıldı diye nefret ediyorum şimdi ellerimden...!
Öptü diye dudaklarımdan.!
Adımı anma sakın.!
Dilin kökünden kopsun,
Bu adam beni sevdi ve şiirler yazdı diye anlatırsan...!

Aşkın senedine bir imza attım,
Kapıma icraya geldi YALNIZLIK,
Alamazsın onu benden diye nice yeminler ettim,
Beni bile senden söküp aldı YALNIZLIK...

Güzel suretin kapladı yüzümü,

Bilirim imkansız.......
Olsa bile bana ya sonu dibi kalır,
ya başından yıkılır umut ettiklerim...
Eğer ki olursa,
hani olmaz da,
olursa yani alsan beni bir akşam üstü Salacak’tan,

..bilmem,
taklit ediyorumdur belki de benden öncekilerinin yaşadığı hayatı...
Nereden tutsam, neye el atıp dimdik olmaya çalışsam,
kırılganlıkları mı toparlamaya çalıştıkça dibe vuran biriyim...
Gündüz rüyalarım tamda bu zamanlara denk gelir, saçmalıklarla dolu koca bir fiyaskolu rüya daha beynimin için işlerdi...
Belki biraz daha umursamaz, biraz daha burnumu havalara kaldırsaydım,

Yoruldum.!
Yokluğunun mücadelesinde,
seni var etmenin çabasından,
başlamadan bitirmekten yoruldum...
Yine gece...
Yine yoksun...

Hatırlarmısın?
İsim, şehir oyunları oynardık bir zamanlar...
Sen hep mızıkcılık ederdin, kıyamazdım ve cevabı hemen söyleyiverirdim kulağına usulca...
Ahh...
Nice seneler geçti, oyunlarımızın üzerinden,
biz gibi onlarda mazide takılıp kaldı...

.......Belki tuhaf gelecek ama;
uyku mahurluğuyla uyanacaksın bir sabah,
yatağında bir sağa,
bir sola gövdeni esnetecek,
doğrulmaya çalıştığın anda, gözlerin sehpaya takılıp kalacak,
öylece...

Kazanmaya başladığım ne varsa;
benim edemeden elimden aldılar,
ve ben kaybettim...
İlk önce kendimden başladım yitirmeye,
Sonra;
sonra sen diye adlandırdığım,

Ne vakit kalemim; kelamla buluşsa,
harfler adını kanardı,
canım yanardı,
suçluydum... Bu apaçık aşikardı...
Canım yanardı, ben susmalara gönderirdim kendimi,
canım yanardı, ben adını basardım yaralarıma,