Protezli Sandalye Şiiri - Huri Çalışkan

Öyle acıkıyorum ki...
Sensizliğin sofrasına oturuyorum her gece.
Kırık dökük mısraları diziyorum tabağıma,
bir şiirin ortasında çatalla yokluyorum seni.
Gelmiyorsun.
Ne bir ekmek bölüşüyoruz,
ne göz göze bir dua’da buluşabiliyoruz.
Sadece susuyorsun…
Ve ben her susuşunu kaşıklarken
biraz daha derinleşiyor içimdeki açlık.

Kalbimde bir yer var,
soğuk bir sandalye gibi — hep sana ayrılmış.
Ama…
ama sen yoksun.
Ben kendimle iki kişilik konuşuyorum bazen.
Yarım kalmış bir cümlenin sonuyum.
Ve işte o an fark ediyorum,
Bazı eksiklikler doymakla değil,
sadece gelmekle geçiyor.

“Ve işte o an, içimde bir sandalye daha kırılıyor, sen hâlâ yokSuN ”