Prizma Şiiri - Zeki Tüyen

ışık prizmadan geçince renklere ayrılır
ekmeğini ağdan çıkaranlar için
orfoz tekneleri umuttur yarınlara
öylesine bir dinginlik ki yaz sonu akşamlarında
esrik bulutsuzluk kaplar gökyüzünü
ve uçsuz bucaksız ormanın menzilinde
göz kırpmalar mermi kıvamındayken
tıngır mıngır yükselir tambur sesleri
ayın şavkı vururken sulara usul usul
yakamozlar elbet gecenin kralıdır denizlerde

o çığlıklar ki koyu akustik gibi bazen
ve ölüm kırmızı bilinmezlik hali gülün
çünkü sığmaz hiç bir toprağa
derin olgular gözlenir hayatın içinden
nasıl güller tomurcuğun açmış haliyse, nasıl
ılık rüzgarları soluyorsan sabah uyandığında
bileyiciler kör bıçakları bilerken sokaklarda
kıvılcımlar her yana saçılırken durmadan
göz gözü görmez de,
ben seni görürüm özünden
dalından kopan son yaprak gibi ağacın
ardında can suyu olmayan, şafağı olmayan
nasıl toprak, su ve yaşamak kutsalsa öyle
çevrim içi yalnızlıklar gibi geceden kalan
bir müneccimin ince sicimi gibi inciden
nasıl tropikal iklim hayalleri büyürse nemli nemli
bir muştunun cevher çekirdeğinden
gel sonsuza uzanalım şimdi seninle
bir kıyının ayak izleri ötemizdeyken

ışık prizmadan geçince renklere ayrılır
ekmeğini ağdan çıkaranlar için
orfoz tekneleri umuttur yarınlara
öylesine bir dinginlik ki yaz sonu akşamlarında
esrik bulutsuzluk kaplar gökyüzünü

istanbul; 22.08.2021