Portakaldı Günlerden Şiiri - Murad Ertaylan

Önlük giymemiş, karne almamıştı, okumayı on beşinde sökmüştü
Otobüsle gelmişti, on beşte bir Salı gelir, birkaç saat kalırdı

Cinayet değildi, kaza değildi, hayır bunalımda da değildi
Perde asıyordu, başka niyeti yoktu, evde başkası da yoktu

Güneş içini ısıttı, camdan aşağı baktı, ağaçlar küçücüktü
Küçücük ağaçlardan minicik portakallar toplamak istedi canı

Ne güzel bir gün diye düşündü, keşke hep böyle kalsa, film birden donsa
Karşı apartmanın gündelikçisine bakarak çözdü yemenisini

Saçlarının uçuşmasını sevdi, eteklerinin rüzgarlanmasını
Göz açıp kapayana dek boy attı ağaçlar, gülümsedi martılara

Bağırmadıgı halde en derinden duyuldu sesi ve de en yüceden
Suskun kaldı kuşlar, topuklular, kornalar, ve okundu ezan yüksekten

Hatun kişi niyetine omuzlarda uğurlandı dualar eşliğinde
Kırk senelik ömür sığdı tek bir taşa, portakalların az ötesinde.