Portakal çiçeği Şiiri - Müyesser Doğan

Ey gök
Ey toprak
Ey çiçek
Ey zaman
Ey mekan
Ey insan
Ey sen...
Vedaların da yokmudur bir adâbı
Kulağına fısıldayan hangi zalim ruhdu ayrılığı.
Hangi buz kesmiş mezar taşı dikilir
Sessizce gidişinin başucuna,
Gölgeler den kaçtım
Sığınıp gelmedim mi gönül otağına..
İçimi açtım sana sesinde ki limanlara sığınmadım mı ?
Hangi savaşçı özgür bırakır şimdi .
mahkumluğunu gözlerin de taşıyanı...
Zincirlerimi kıramam Gitsen de
Bir yabancısın artık gelmelerine.
Bir zindan inşa edip sevdasına
İklimler boyu ora da kalır mı ,vuslatını cennette düşleyenler
Saklı gözyaşlarımı kim silebilir dokunamazken....
Kaç gece de unutulur ismin..
Kaç yıkılan hayalin enkazından
Tekrar can bulur portakal çiçeği .
Parmak Uçların da benim izimi taşıyorken ellerin...
Sağ elini sol yanına yaslayınca
Bileceksin ki
Vatanım dediğin her yer bensiz gurbetin...
Ve sen
Mevsimleri yitirilmişlerin gönül coğrafyasın da sessizce yaşlanacaksın