Porsuk ve Eskişehir Şiiri - Necip Zeybek

Neredesin sen ey güzelim Porsuk!
Hani içilesi suyunda,
Kuğular gibi gezinen kayıklar?
Hani kemer köprülerinden sarkan maşuklar,
Ve gölgeleri ışıltılı suyunda öpüşen âşıklar?
Nerede oltayı koparan o dev balıklar,
Ve çevrende pervaneler gibi dönen o avare kalabalıklar?

Vah zavallı Porsuk, kim kattı sularına zehir,
Geçtiği yere hayat veren bir nehir,
Ancak böyle harap edilir!

Ah be Porsuk,
Pancar şekeriydin sen ve cennet bahçesi,
Değil miydin sen bu kentin bereket kraliçesi?
İnanmıyorum, senden mi gelmekte şimdi bu lağım kokusu?
Kalmadı mı sahi bu pislikleri temizleyecek miktarda sen de su?
Nasıl oldu, yaşlandın da kaçırmakta mısın yoksa altına,
Ya da değiştiler mi seni de bir kaç fabrikaya, üç beş altına?

Vah ki vah Porsuk,
Sendin bunca sene bu şehre mefahir,
Bil ki sensizliğe fazla dayanamaz zavallı Eskişehir!

Eyvah Porsuk,
Ağlamaktan için için;
Kuruyup kara yeşile çalmış mavi gözlerin,
Kirpiklerinde birikmiş, bak çapaklar!
Ağlama boşa akmasın o mübarek yaşlar,
Kuru bir dal gibi akıp gitmesin boşluğa umutlar!

Bekle gör,
Açacak gözlerini hemşerilerim,
Ama kendi gözlerini ama senin!
Eskiler ne der;
Zor zamanlarda çıkar büyük lider,
Elbirliğiyle değişir kötü kader!

Bîhaber değiliz kıymetinden zahir,
Seninle büyüyüp güzelleşecek yine Eskişehir!
10/Nisan/2000