Podolya Şiiri - Ali Can Atalay

Uyan denizin asil kızı, gözlerinden ay bulayım;
Unutursam eğer seni, özlemin ile kaybolayım.
Sahilin serince sesi, faili meçhul kalp olayım;
Söndüğünde tüm ışıklar, şu gözlerine kalp olayım.

Yazsam ismini kağıda, nefesin kalbe dokunur;
Sanki bir yağmur sonrası, kalbinden saçılan koku nur.
Kalemi sen isen bu aşkın, mektubumdan okunur;
Aşalım Ege'yi seninle, sonsuz aşkıma doku nur!

Seni öptüğüm sokaklar bana atan kalbinde mi?
Sen varsın hep orada, bir başkadır kalbin demi.
Ertesi yoksa gözlerinin, aşkıma kalbin ege mi?
Sahilden esince sana, aşkım olur kalbine gemi.

Ellerinden doğan her güneş, sığındığım al evindir;
Yine ruhum deniz gibi, fakat aşkım alevindir.
Karanlık olursam sana, gözlerinden alev indir!
Sen varsın kalbin ufkunda, şu ışıklar ki lâl evindir.