Platonik Şiiri - Halil Kumcu

Deli yüreğim ağrır,
Bir deniz kenarında,
Yan yana yürüdüğümüz,
El ele tutuşmadığımız dakikalarda.

Senin olduğun her yerde,
Sürekli çarpıyor serseri kalbim ritmik;
Yüzünü görmeden, sesini duymadan,
Uzaktan uzağa sevdim seni ben platonik.

Duman gibi, bulut gibi bir şey;
Aşk mı bu, yoksa yaşadığım tutku mu?
Hiçliğin, yokluğun ve boşluğun vazgeçilmezi,
Dillere pelesenk yapmış solumu.

Görebilir misin duygularımı?
Dokunabilir misin ellerinle yüreğime?
Sen de beni içinden sevebilir misin,
Bir gülüşüm, bir bakışım üstüne?

Aşk acısını kavuşup da kaybedene sor;
Ah, bu kalbim durmadan yanar.
Acının büyüklüğü içimde eriyip giderken,
Ciğerlerim ateşler içinde kanar.

Elim ayağım birbirine dolanır;
İsterim ki gözlerim kör olsa da,
Sadece onun resmi kalsa,
Ezelden ebede uzanan o noktada.

Söküp atamam ki kökünü takvimlerden;
Gökyüzü gibi, dokunulamayacak kadar uzak.
İki eksik parçanın bir araya gelerek oluşturduğu bütünü,
Hep seveceğim bir tutam saça tutunarak.

22 Nisan 2024 / Pazartesi / Ankara