Pislik Diyalektiği Şiiri - Adnan Durmaz

PİSLİK DİYALEKTİĞİ

ben senin gözlerinden aforoz edilmişim
yargılanmışım dudaklarından
ellerinden hüküm giymişim
insana zindan olmaz mı sevgisiz saraylar köşkler
yitik bir insanlığın düzlemlerinde
cıvatalı
bobinli
anahtar teslimi aşklar

onur yerlerde sürünecekse yılanlar gibi
bağrıma basarım da yüreğimdeki yıkıklığı
çekilir giderim çoban çeşmelerinin yalnızlığına
kalsın
bu pislik diyalektiğinde doymaz gözlerinin açlığı

yok öyle satılacak tarafımız eyvallah
yangınlardan sıratlardan geçmişim
her yürek yarama bir can vermişim
duygular satılırken gram hesaplarıyla
ben bu aşkın mavisini
ben bu aşkın yağmurunu
yukarda yıldızlar ve ay ışığını
ben bu aşkın
bulutunu
pembesini…

belkemiksiz gecelerin koynunda
kent salyaları
dudaklarının erguvan bahçelerinde
işret meclisleri kurulsun
bu yürek bu rezillik iklimindense
bulutlara
ıssızlara
rüzgarlara vurulsun be
vurulsun
varsın alsın düşümü çılgın yelle
gönlüm çöllere savrulsun

senin kül pembelerinden kovulmuşsam
militan yanları
evcil kuşa çevrilmeye kalkılmışsa gönlümün
coşkularımın boynunda cellat kemendi
hesaplara yatırılmışsam dudaklarında
ve kent
aç kurtlar gibi ulumuşsa ardım sıra
ilk taşlanmam değil ki sokaklarında

devrimci hüzünler sağnağı gözlerimle
çeker giderim ben
böyle aşkın
kirli bir gök gibi kalsın hülyası
ve göğe teğellenen bulutumun yırtık yeri
kalsın
satmışım belasını

adnan durmaz