Ah Petunya! Şiiri - Abdullah Güler

Gecenin en zifirini atlattığım,
Güneşle dağların öpüştüğü vakit,
Seher rüzgarlarıyla dolsan içeri.
Bir bahar sabahı, ne karanlık ne aydınlık,
Tam vaktinde, öylece gelsen!

Kardelen çiçeklerinin yüzünü öperken güneş,
Yapraklar arasında oynaşırken rüzgar,
Sevdiği gülüyle buluşurken bülbül.
Bir bahar sabahı, ne soğuk ne sıcak,
Tam vaktinde, öylece gelsen.

Ah Petunya !
Göz yaşlarımın büyüttüğü çiçek.
Umudu özleme katık ettiğim...
Biliyorum....
Biliyorum gelmeyeceksin.
Bu yüzdendir hüznüm...
Bu yüzdendir yalvarışım Tanrıya,
Sen gelmesen bile hayalini getirseler...

Ah Petunya !
Saçlarını getirseler mesela;
Tan vakti öncesine benzeyen saçlarını.
Saçlarının arasındaki yıldızları getirseler.

Ah Petunya !
Gözlerini getirseler mesela;
Bahtımdan daha kara gözlerini,
gözlerinin içindeki umudu getirseler.

Ah Petunya !
Kokunu getirseler mesela;
Çiçeklere ilham veren kokunu,
Hiç doyamadığım o kokunu getirseler.

Ah Petunya !
Gülüşünü getirseler mesela;
Kelimelerin anlatmaya aciz kaldığı,
Şiirlere sığdıramadığım gülüşünü getirseler.

Ah Petunya !
Biliyorum hiç bir zaman gelmeyeceğini,
Kuşlar! kuşlar söylediler Petunya,
Başka iklimlerde açtığını.
Ah Petunya ben! ben ise ölüyorum,
Gül dikenini, kanıyla sulayan bir bülbül gibi...