Pehlivan Şiiri - Mehmet Hanifi Sarıyıldız

Neden dersin kötü günler art arda
Peşimizden gelir böyle pehlivan.
Alaman'ı Rus'u çangal takar da,
Sen niye durursun öyle pehlivan.

Hazret-i Hamza'ydı piriniz sizin,
Hazret-i Resul’dan aldınız izin,
Hep bir numaraydı yeriniz sizin,
Sahiptin bükülmez kola pehlivan.

Koca Yusuf nerde, Adalı hani?
Okyanus yarıldı bir Nuh tufanı,
Silip de süpürdü sanki cihanı,
Dönüp arkana bak, ağla pehlivan.

Daha dün denecek geçmiş zamanda,
Nice Atik, Doğu vardı meydanda,
Sıraya girerdi dünya arkanda,
Sen hala çıkmadın yola pehlivan.

Ufukta saçının telini görsem,
Uçardım, elini havada görsem,
Dağılır kederim, kaybolur tasam,
Yetmez mi bu kadar mola pehlivan?

Yaşar ol, Atik ol, Gazanfer ol gel,
Nasuh ol, Atlı ol,ve Bekir ol gel,
Hangisini saysam, sen hep bir ol gel,
Yeşersin çayırlar sula pehlivan.

Kuyruklu bir yıldız gibi doğmayın
Senede bir açan çiçek olmayın,
Öyle hasretim ki her gün uğrayın,
Dönün yediveren güle pehlivan.

Bak şu davul zurna seni çağrıyor,
Cazgırını görüyorsun, ağlıyor,
Bayrak melül mahzun dalgalanıyor,
Yeter, bitsin artık çile pehlivan.

Son çağrı olmasın aman pehlivan,
Kocadık tez geçer zaman pehlivan,
Yoruldu yazmaktan inan DOSTOZAN,
Artık, hak yerini bula pehlivan.

MEHMET HANİFİ SARIYILDIZ/DOSTOZAN