Pay Şiiri - Berat İlhan

Artık ne Mecnun kaldı, ne Leyla.
Ne sevda kaldı, ne de ömürlük bir aşk.
Mecnun eğlence peşinde; züppe ve ayyaş,
Leyla ellerin kollarında; yeri göğü izdivaç.

Kardeşim; yok sevmeye değer kimse,
Uğruna ölmeye... Sevme!
Leyla yakar, güzelliği caka,
Aslını gördüğün an; Leyla da hava!

Bana bir aşk gerek; gerek ilahi, gerek manevi,
Zerre ’’ben’’ bırakmayacak yüreğimde,
Bana bir aşk gerek;
Beni benden edecek, beni bende öldürecek.

Yanmak istiyorum, silin dünya izlerini yüreğimden.
Bileyin körelen duygularımı,
Eleyin eleklerde beni Mürşid’im,
İşitin beni, Allah aşkına işitin!

Sessizliğim en şiddetli nara,
Haykırışlarım en şiddetli sessizlik zamana.
Ve ben çağın en değersiz taşıyım,
Ezin beni, ezin; zerre değer edeyim Aşk’ın yollarında.

Sökün damarlarını da alıp kalbimi,
Bu kalp, kiriyle atacaksa eğer; işlevini yitirsin!
Ama iyileştirin, iyileştirin, iyi edin, çevirin;
Siyahları siyazlara, siyazları beyazlara, anestezisiz dahi olsa; silin karalarını yüreğimin!

Ya bugün kesilirse nefesim, ya bugün durursa dünya saat’im?
Nasıl eğrilir boynum, nasıl durabilirim dik?
Sürünsem yerlerde bir yılan gibi: -ki yılan dahi benden zehirsizdir,-
Başım, vurulmaya değer bir baş eder mi?

Efendim, Efendim gerçekten bekleyecek misiniz bizi Sırat'ta, beklenecek o ümmet miyiz biz?
Sadık kalamadığımız o emanete, o vedaya rağmen,
Beklenmeye değer miyiz,
O bahsettiğiniz ümmet biz miyiz Efendim, biz miyiz?

Duyulmuyorum, çünkü bağırmıyorum.
Benim o günahkar, benim o had bilmez kalp!
Şiirler dahi yazdıklarımla kirleniyor; kalem dahil.
Dokunduğum her şey, her şey benim günahlarımla nakşeyliyor.

Ey göklerin, yerlerin, alemlerin Rabb’i; asıl sevgili,
Bezm-i Elest’te verdiğimiz sözleri biliyorum,
Biliyorum çoğu şeyi, bilme yetisini de sayende edindiğimi.
Her şeyi biliyorum da, hiçbir şey bilmiyorum, bunu da biliyorum.

Bir meczup kadar akıllı değilim, bir günahkar kadar ak,
Bir eğri kadar da düz değilim,
Bir yalan kadar da samimi,
Ben bir, bir edecek kadar bir değilim.

Nasıl diyebilirim af eyle, lütfeyle, merhamet eyle;
İsyan eşiğinde dayandığım rahmet kapısını,
Lütfettiğin aklı hiçe sayarak;
Kaç kere tekmelemeye kalktım hadsizce?

* * *

Ey sevgili,
Senin bir ’’doğ’’ deyişin yeter.
Güneş varlığını, sıcaklığını hiç esirger mi bizden?
Sen kal dersin de, ay hiç yalnız bırakır mı bizi bu karanlık gecelerde?

Her yerdesin; yeryüzünde, gökyüzünde,
Nefeste, akılda, kalpte, şiirde...
Duyarsın sesimi her daim bilirim,
Bilirim bana lütfettiğin kadar.

Ve Rabb’im, bilirim, ay umut ışığıdır; bir gece dahi olsa bırakmaz payını karanlığa.
Güneş sıcaklığın kaynağıdır; bir gün esirgemez sıcaklığını, bir an...
Ümit kesilmez senden, senden ümit kesilmez bir an,
Ömür de bitse, güneş de doğsa batıdan...