PaY Şiiri - Osman Şener

Bezm-i Yar’da gönlümüze, sevgilinin özü düştü
Hiç lüzum kalmadı söze; uşşaka yar yüzü düştü

Yüce Sultan ferman etti, yarattı cism ü can etti
Sonsuz iki cihan etti, nasa tozun tozu düştü

Bağladılar gözümüzü, çevirdiler yüzümüzü
Dünyaya sürdüler bizi, yaramıza tuzu düştü

İndik arza boynu bükük, ıstırabımız pek büyük
Sevda ateş hasret körük, canımıza közü düştü

Yağmalandı dünya malı, ne kadar çokmuş hamalı
Bize kaldı aşkın balı, birde kırık sazı düştü

Gâh görürsün sürünürüm, gâh yokluğa bürünürüm
Ölmem; öyle görünürüm; cana, canan gözü düştü

Kurban olduğumun nazı, halden hale sokar bizi
Gönül her hükmüne razı, bana da infazı düştü

Bakarsın dost eder beni, bakarsın post eder beni
Her hali mest eder beni, meste, mey denizi düştü

Hafif tuttuk yükümüzü, çoğalttık yüz akımızı
Verdik gönül köşkümüzü, dile vuslat hazı düştü

Yeryüzünde çok dolandık; toza toprağa bulandık
Aşkın ateşine yandık, dilden söz alazı düştü

Azrail cana dokundu; bedenim üşüdü dondu;
Sarılıp toprağa kondu; tene kefen bezi düştü

Dost kervanı çoktan gitti; izler silindi, ot bitti
Ses verdi yön tayin etti, önüme avazı düştü.

Baktım! O’da bana baktı; cezb etti peşine taktı
Yunus! .. Yıldız gibi aktı, Evvahi’ye izi düştü

Evvahi