Park Şiiri - Tayfun Bulut

Park

Bir günü bir gününü tutmuyor ya insanın
Bugünde işte öyle bir gün
Ne yere sığabiliyorum ne göğe
Gittiğim yerler gördüğüm yüzler bana yabancı
Bir parkta oturdum belki açılırım diye
Benim gibi nicesi var
Banklara kurulmuş
Kimi bulmuş yanındakini anlatır derdini
Kimileri de ben gibi yalnız
Dalıyor gözleri
Yoldan geçerken yorgun ayaklar
Bir nefes soluk için buradalar
Kalkacak birazdan önce gelenler
Ya müdavimleri yaşlı amcalar teyzeler
Bulunca gençten insanları
Anlatırlar şaşalı gençliklerini
Kimi kızından gelininden
Kimi oğlundan damadından dertli
Kusur bulmazlar kendilerinde
Varsa torunları avunurlar
Ne de olsa kuzularının kuzusu onlar
Sözün bittiği yerde burasıdır
Başladığı yerde
Kurulan sıkı dostluklar
Bir başka güne ertelenen duygular
Ve akşamın getirdiği özlem dolu ayrılıklar..10/05/2007

Tayfun Bulut