Parçalar Şiiri - Hatice Kuru

Ayaklarımda cam kırıkları,
Ellerimde düğümü hayatın,
Habire yapıştırmaktayım,
Ruhumun parçalarını:
O bildiğin hikâyeyi,
Usul bir ses tekrarlar başucumda.
Her gece prens dönüşürken kurbağaya:
Kapamaktayım gözlerimi.
Bir el gezinir renkli uykularımı,
Vıraklamalar arasında.
Sandalyesinde küskün kadın:
’Özlemiyle mazinin’
Dalıp gitmekte ötelere:
Bir çobana su vermekte,
Bir bebeğe süt,
Bir gence beşi bir yerde.
Sandalyesinde küskün kadın:
Oturur odanın sessiz köşelerinde…

Gülümsemelere kilit vurmuş dudaklar,
İktidarını salmakta;
susuz diyarlara.
Omza vurulan ölümsüz damga;
hıncını almakta babalığın.
Gücünü yitirmekten tedirgin,
Okşamakta uykularda rüyalarımı.
Vıraklamalar arasında:
Bir o adam,
Birde masalı bitiremeyen o kadın...

Çocukluğumdan kalan onca düşü,
Kondurmaktayım yanağına oğlumun.
Bilmediği masalları,
Anlatmaktayım her gece:
Evimin kuytu köşelerinde...
Geçmişten bir perdeyi,
aralayıp usulca,
beklemekteyim masalın sonunu.
Ruhu yüce ezik kadın;
orada susmakta hala.
Ben uykuların dünyasında:
Üzerimde lacivert geceliğim,
saçlarım derli toplu,
Beklemekteyim hareketsiz.
''sessiz adımların gelişini''
Ayakta başı eğik kadın,
gerilerken pencereme,
Bir el gezinir uykularımı,
Vıraklamalar arasında...
Geçmişten bir perdeyi:
Kapayıp usulca,
özlemin tüm hırçınlığıyla,
Sarılmaktayım:
Sandalyesi boş adamın sıcaklığına...
Yüreğinden dökülen pişmanlığı:
Toplamaktayım gözpınarlarından.
Bu odanın üç hayaleti:
Ezik kadın,
Pişman baba,
Suskun nine,
Gülümseyip oyunun son perdesinde,
Gittiler düşler ülkesine...
Uykularda kaldı cam kırıkları.
Çözüldü düğümü hayatın.
ve elimde şimdi: parçaları.
Çocukluğun üç hayaleti,
Masum gülüşleriyle capcanlı,
Giriyorlar gönül çerçeveme.
Çözüldü düğümü hayatın:
Çocukluğuma gömüldü,
Suskun nine,
Pişman baba,
Ezik kadın....