Pandemi Şiiri - Özcan Kurt

PANDEMİ
Kandağımın içine doğdu güneş,
Işığında birleşti kaşık tabak birbirine eş
Özledim dost gel diyemediğimden,
Çay demledim can, dedim di..

Gitmelerin buruğu çöktü yüreğimin dibine,
Sen kaldırıp bakar iken berraklığına rengine,
Biraz daha kal dost diyemediğimden,
Tazeleyim mi can, dedimdi...

Ham söz çıkmaz erenlerin dilinden,
Şifa OL'ur, gönülden süzüp de verenden,
Muhabbetini çok severim diyemediğimden,
Demi nasıl olsun can dedimdi....

Yine bu dem, sensiz geçip gitmesindi,
Koyarken kaşığı yanına, düşündümdü,
Gözledim durdum hep diyemediğimden,
Közledim can, haydi dedimdi.

Hayat gibi, demi sıcaklığı tadı gereği kadar,
Kandanlıktan dökülüp, gönülden gönüle akar,
Bitmesin bir daha deneyelim diyemediğimden,
Çay koy geliyorum can dedimdi..

Özvecanım:
Gönül bahçamda yerin hazır eyledim,
İçimden ne geçiyor ise çaya söyledim,
Başka türlü becerip diyemediğimden,
Çayın var mı diye, aklımca gizli dedimdi..
ÖZ VE CAN