Özüne Dönse Suret Can Seni Sayıklasa

Değişti gülün rengi, kışa döndü her bahar,
Büyüdükçe büyüdü hüzün, yalnızlık kadar.

Aşk zindanda vuruldu, Mecnun Leyla’dan sürgün,
Uzadı bu elemle asırlar kadar bir gün!

Müdavimi sancılar mukaddes gecelerin
Eşkâline yabancı aşk, şimdi yücelerin

İnsanlık bir girdabın içinde sana muhtaç,
Maddeye tok insanlık, yalnız maneviyata aç!

Bu hayali şehirde artık esmiyor rüzgâr,
Senin sevginden mahrum kalplerde yalnızlık var.

Bir ferman bize ya Rab, bir ihsan, bir basiret!
Yetmez mi suretimde gördüğüm bunca cinnet

Dil ahraz, kulak sağır, göz görmez, ruh firarda,
Pazarlar farklı farklı, alan satan zararda.

Özünü kaybetti can, kalpleri sardı kibir,
Yaşayan ölü ruhlar, dünya ruhlara kabir!

Kir taşır her bir yürek, hayal ihtiras saklar;
Henüz ana rahminde öksüz kaldı kundaklar!

Ezanlar yükseldikçe her vakit gökyüzüne,
Nice canlar darılır ihanetle, özüne.

Rahmetinle, bilirim, iner kalplere huzur;
Eriyiverir bu an, en katı kalpte gurur!

Tutuşturur özümü hasretinle bir ateş,
Gece sancı çekse de hedefe varır güneş!