Özsüzlük insanın içine batar

ÖZSÜZLÜK İNSANIN İÇİNE BATAR

Arının iğnesi var,gülün dikeni
Birisi bal yapar,biri hoş kokar
Tedbirsiz kovandan balı çekeni
Elinden yüzünden arılar sokar
Aldanma güllerin hoş kokusuna
Dikkat et dikenler eline batar…

Sevgi gül gibidir yaşam dalında
Yaşam bala benzer tadın alırsan
Mutluluğun çift kürekli salında
Hayat ne güzeldir onda kalırsan
Gözlerin olmasın dünya malında
Malının yongası canına batar…

Bu dünya fanidir unutma sakın
Hoş bir seda kalsın geriye senden
Mevsimler geçmede sonbahar yakın
Can terk edip seni gitmeden tenden
Sevgiyle süslenmiş kolyeler takın
Kolyesiz çengeller tenine batar…

Ayva sararmıştır narlar kızarmış
Şimdi mevsimler yürümede hazana
Aşık sevdasından sarhoş gibi sızarmış
Mangal yürek dönmüş gibi kazana
Bir öfkeyle bin bir gönül kırarmış
Kırık kemik an gelir etine batar…

Yıldız ne çok tuttun uzattın sözü
Sözün fazlasının kıymeti yoktur
Deşip durma içinde küllenmiş közü
İnsana hasretin her şeyden çoktur
Hiç yitirme içindeki bu özü
Özsüzlük insanın içine batar…