geçen her dakika
sensizliğe uzanan bir uçurum daha.
zaman inandırdı artık bu aşkın imkansızlığına...
şimdi
sensiz sabahların yolculuğuna
gönülsüz duruyorken selama,
Hiçbir yara sonsuza dek kanamaz bilirim.
Ne kadar derin olursa olsun ve ne kadar acıtırsa acıtsın...
Ve hiçbir acı hissettirmez kendini sonsuza dek...
Zaman geçer ve alışırsın o acıya,senden olur artık olağan bir his halini alır...
Yaran kanar...
Yüzünün rengine sarıyı katana
Yalnızlık ve gece...
Anladım;
böylesi zamanlarda kahrediyor insan sevgiye..
Sevdanın en dibinde boğulurken
uzanacak elin bahanelerinde yanıyor canı.
Birde ağızdan çıkan söze
Bütün sonlar mutlu değilmiş
Öğrendim.
Hem zaten bir hikayede
Şayet sona gelindiyse
Mutluluk barındırmaz içinde.
Hiçbir bitiş mutluluk getirmez.
Gözlerin...
Hiçbir coğrafyada bulunmaz
böylesine berrak yeşil
Hiç bir okyanus böylesine derin değildir
sanmıyorum baş edemez hiç bir fırtına
Senin dünyayı dağıttığın bir bakışınla...
Nasıl bir şeydi aşk? İmkânsızlıklar içinde kıvranırken bir bakışa umut denizinde yolculuğa çıkabilmek mi. Ölümün kucağında can çekişirken yeni doğmuşçasına nefese doymak mı? Sevmek, özlemek, beklemek, hissetmek… Olur olmaz zamanlarda sesinin kulağına çalınması, yerli yersiz yüzünde oluşan tebessüm nedeni mi? Gözlerindeki yeşille tüm dünyayı renklendirebilmek mi yoksa aşk…
Aşk nasıl bir şey… Ondan gelebilecek her şeyi sorgusuzca kabullenmek mi, ona ait her şeyi sevmek mi? Derdi, hüznü, özgürlüğü ya da tutsaklığı… İyi ve kötü her şeyi sahiplenmek mi?
Paylaşmayı göze almak mı aşk? Hayatının bir köşesinde var olabilmek adına hayattan silinmeyi göze almak mı yoksa. Teninin kokusunu özlerken her sabah bu kokuyla uyanan bir yabancıyı delicesine kıskanmak ve bundan utanç duymak mı aşk. Hiç sönmeyecekmiş gibi yanan yürek yangınında kavrulmak ve bu acıdan bile sırf ondan geldiği için haz duymak mı?
Beynin kabul ettiğini kalp neden inkar eder?
Aşk acıyı neden sürekli konuk eder?
Ve neden hep aynı cümleye sabreder:
'Bekle...Belki terkeden geri döner...'
Şehzadeler şehrinde bir beyzadenin sevdasına düştü düşeli gönül
Aşk
öyle bir his ki
sevilenin
bir kelamıyla dünyayı bağışlayıp
bir kelamıyla başına yıkabilmeyi başaran...
"O" olmadan yaşamayı yaşamdan saydırmayan,
Bilmedikleri için cesurdur derler çocuklar için... Bende bilmiyorum dönecekmisin, dönüşüne şahit edecekmisin beni. Bilmiyorum bekleyişinle tükettiğim sigaramın dumanıyla ismini kaç defa yazacağım. Yanlış limana mı demir atıyorum yada bu liman beni kabul edecekmi? Madem bilmeyendir cesur ben bunca bilinmeyen arasında neden korkuyorum? Seni görememekten,gelmeyeceğinden yada sensizlikle alınan her nefesten neden ürküyorum. Aşk mı bu? Böyle mi oluyor insan aşıkken. Geceyle arkadaş, gündüze davacı saatlere ayyaş mı oluyor insan yanında yokken sevdiği? Senden gelecek tek bir selamı yaşamaya eşdeğer tutmak gururu bir yana atıp sevgimi haykırmak seni kaybetmekten korkarken dünyayı karşına alabilecek kadar cesur olmak mı aşk dedikleri...
Birşey var seni beynime kazıyan. Her saniye adını zikrettiren kalbime.Günleri,saatleri hatta saniyeleri saydıran döneceğin güne.... Evet evet adını bilmiyorum ama derinlerde hem acı veren hem mutlu eden hem ürküten hem güç veren bişey var...Kaçtıkça yaklaştığım, haykırdıkça uzaklaştığın bir his. Uykuyla aramın açılmasında da parmağı var biliyorum... Ve bunda seninde payın var. İçinde senin olmadığın her rüyayı kabus diye adlandıran acımasız bişey...Öyle birşey ki senli cümlelere şiir tadı katıyor,gözlerini yıldızlardan değerli kılıyor. Öyle, öyle garip bişey ki bu kalbimi ilmek ilmek söküyor. Canım acıyor... Güneşe düşmüş kar tanesi gibi eritiyor ama çok daha yavaş...Beni benden alıp bilinmezliklere sürüklüyor,her çarenin adresini sende bitiriyor.
Aşk mı bu söylesene... Beynimdeki her bir hücre adını haykırırken kulaklarımı çınlatırcasına gözlerimden sıyrılan vuslat bunun için mi böyle yakıyor dudaklarımı... Lütfen söyle alevler arasından çıkar düşüncelerimi... Belirginleştir artık bu kavganın galibini. Kendime kalmak değil aslında beni korkutan. Sen olmadığında kalabileceğim bir kendim bulamayacağımdan sızlıyor belki cesaretim.
Hadi bitir artık bu belirsizliği... Ben bilmediklerimle,sustuklarımla sana adadığım ıssızlıklarımla haykırıyorum seviyorum seni... Hadi durma sende ses ver artık bu adını koyamadığım acı tüketmeden beni...
Hüzünlerden arta kalan yalnızlığa
Muhtelif zamanlarda aralanıyor kapılar...
Ne var ki;
Beklenen ufacık bir ışık zerresiyken
Karanlıklar doluyor içeriye...
Her seferinde diyor:
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!