Özlem, kalbin derinlerinde yankılanan ve ne zaman başlayıp ne zaman biteceği belirsiz, keskin bir yara gibiydi. Onun varlığı, her şeyin eksik olduğu bir dünyada, tamamlanması imkansız bir boşluğa dönüşmüştü. Yüreğin tam ortasında bir sızı; ne elle tutulabilir ne de gözle görülebilir, ama her an, her nefes alışında varlığını hissettiren bir sancı. Sessizlik içinde bir çığlık, insanın içini kemiren bir huzursuzluk, bitmeyen bir bekleyiş...
Özlem, yitirilen zamanın izini sürmek gibi, geriye dönüp her şeyin aynı olduğu bir anı aramak gibiydi. Ama o an, çoktan geçmiş, silinmişti. Zamanın karşısında çaresizce duran insan, eski anıların üzerine bir hayat inşa etmeye çalışırken, her seferinde o yokluğun duvarına çarpıyordu. Özlem, her köşeyi sarmış, her nefesi esir almış bir tutsaklık gibiydi. Dönüşü olmayan bir yolun başında durmak, sonsuza kadar varılmayacak bir menzile yürümek...
Bir ses, bir dokunuş ya da bir bakış... Bunlar sadece geçmişte kalan anıların yankısı olarak zihinlerde dolaşırken, her geçen gün bu yankı zayıflıyor ve özlemin kendisi daha da büyüyordu. O eski sıcaklık, içini ısıtan o anılar, şimdi soğuk bir gölgeye dönüşmüştü. Özlem, içini kemiren bir açlık gibiydi; ne kadar doyurmaya çalışsan da eksikliği giderilemeyen bir açlık.
Özlem, sadece yokluğun adı değil, aynı zamanda var olanın asla geri dönmeyeceğini bilmenin keskin gerçeğiydi. Bir umut kırıntısı, belki de imkansız bir bekleyişin karşılıksız bırakılmış sözü... Ve insan, bu acıyı taşıyarak hayatta kalmaya çalışıyor, ama özlem, her adımda daha da ağırlaşıyor. O, sonsuza kadar insanın içini dolduran ama hiçbir zaman tamamen sarılmayan bir yara olarak kalıyordu.
10.01.2023
Ali PakyardımKayıt Tarihi : 9.10.2024 13:00:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!