Özlem Neymiş Görürsün Bir Gün

Çaresiz, hızlı bir tükeniş benimkisi;
Gün gün bir parçam kopar geçmişinden.
Sesinin ilk kıpırtısı gelir, yakar kulaklarımı;
Dokunamam gözyaşına, kirpiğinden inerken.

Yüreğine düşen o duyguyu bilir misin?
Kırık dökük gülümseyişi hafızana kazınır;
Yıllarca içinde taşır, göğüs kafesinde biriktirirsin.
Duvarlara anlatayım dersin, kelimeler nefessiz kalır.

Geceler boyu üşütür yokluğu buz gibi;
Yüreği donar, en karanlık yerinde düşlerin.
Kalbinin kuytusuna hazin sesi düşer bir anda;
Kulaklarında yankılanır kal sesleri dilinin.

Özlemek neymiş görürsün bir gün;
Bir ateşe dokunmak gibidir, yakar.
Gözleri gelir gözlerinin önüne;
Yalnızlığına bir damla yaş düşer, ağlar.

Biliyorum, çok uzaklardasın şimdi;
Oralar soğuktur, üşütme dikkat et kendine.
Hasretinin kokusu kelimelere sığmıyor;
Yokluğun içimde büyüdükçe büyüyor bunun üzerine.

Şuramda yıllar hicran yüklü bir çığlık;
Sanki biraz sonra bir köşeden çıkıp geleceksin.
Baktığım her yerde resimlerinle soldu;
Oysa bir ömür kadar uzak, kara bir trendesin.