Özlem Güncesi Şiiri - Şükrü Altın

Şaşkındım…
Kısa bir durgunluktan sonra
Aklımın kıvrımlarında dolaşan
Özlem ve hasret çıkageldi.
Özlemiştim…
Susarak özlemiştim
Bakışlarımı uzaklara saklayıp
Bütün umutsuzluklarımı aklayıp
Onu ruhumun tahtında bekliyordum.
Gözlerimde buğulu inciler
Dilimde birkaç cümle
Hepsi O’na.
Hepsi O’na…
Ona doğru bağırmak istiyordum
Ama kelimeler, sessiz sedasız onu fısıldıyordu.
Başımı öne eğip
İniltilerimin kesildiği sessizliğe saklandım…
Gölgeler geçiyordu,
Evimin tahta penceresinin önünden…
Fırtınalar kopan ciğerlerim nefes nefes
Dudaklarımın arasından kısık bir feryat
Tâ derinden kopuyordu
O, içimde bir alev olmuş hıçkırıklarla
Yüreğim,
“Sen elifsin” diye başlayan nağmeleri söylüyordu
İçimdeki sevdanın aşikâre coşmasıyla
Can kuşum kafes bağından kurtulmuştu.
Ah… Özlem güncesi
Ah… Hayallerimin öznesi.
Esas sırrı şimdi bir de benden duy,
Öyle bir taştım ki
Hasret güncesi çıkageldi
Bahsettiğim işte oydu
İşte o
Sadece o…