Özlem Şiiri - Halil Kumcu

İnandığın yerden kırarlar hep,
Önce yüzüne düşen gülüşü gider.
Üç beş damla kan ve gözyaşı,
Avaz avaz bağırıp bin ah eder.

Yüreğindekini bir türlü sökemezsin,
Eksik kalan tarafından vurur.
Özlemin dili olsaydı keşke dersin,
Bitmeyen bir düş ta şuranda konuşur.

Herkesin bir vazgeçemediği var,
Bir yangını uzaklara doğru her solukta.
Bir özlem haline gelir bu,
Bir türlü geçmez şu hayatta.

Yokluk da, yoksulluk da işte budur,
Karanlık çökmüştür göğsüne.
Dur durak bilmeyen bir özlem kaplar,
Alevlenir külleri üstüne körü körüne.