Özkan Karaca Şiirleri - Şair Özkan Karaca

bir güvercin pervazlığında gözlerine konmuştum
gözlerinin yuvasından güvercinimi beslemiştin
kalemimden fırlayan çekirgeler tebessümüne dalmıştı
mürekkeple sürme çekilmiş bakışların tanla batışıyla
senin pencerenden umut ve uzaklık diye ötüyordum
izinde durmuştum, vakitlerime mühür vurmuştum

Seni gördüm kirli bulutların altında
Küçük izlerimizle çiğnediğimiz sokakların alnında
Yılların an taşları hayatıma dolmuş
Sevdanın rengi bende donmuştu
Geçmişin çocukluğundan çalarak kadın haline saldın
Hasretin karanlığından çıkarak gözümü aldın

beyaz kanatlı bulutlarla
kaybolan saatler
gümüş başlı topraklarla
saklanan tarihler
gri yüzlü şehirlerle
sarılan insanlar

Osmanlı vakıf elinde yoğrulan
İnsanlığın akif dizinde şekillenen
Göznurların zerafetine sokulan
Rahmet yağmurın adresinde buluşan
Ruhların zahmetine dökülür altın sacaklı özellik
Yükselir kubbesi gökyüzüne dua

Geniş ufukların penceresinden yayılan
Çağlar üstü çağların adresinde yürüyen
Rahmet pınarının şenliğinde serinleyen
Hakkın mührünün damgasında yoğrulan
Hilim ve ilimle bayraklandıran
Zaferle dalgalandıran

Yüreğimin intizarı seni aralamış
Hislerimin satırları seni yakalamış
İzlerimin adımları seni kollamış
Hicranın feryadı beni karalamış

Bir göz var, sana dokunan köz

gecenin demir kafesinde
gördüğüm rüyanın sahnesi
zihnime acısını bırakarak
yatağın bileklerinde
öylece ceset kalmıştım

hicranım mahşerin uğultusunda
boğulacak gibi
gözlerim bulutların sıkıntısını
sözlerim sukutların yıkıntısını
tutacak gibi
hicranın adasından sürülerek,

Sensizlik karanlığında benliğimi yitirdim
Kendimde değilim, bir boşluğa düştüm
Dilime sarıldım, saatlerin zehir akrebine küstüm
Zihnimin duvarını yoklayan, kalbimin acısını yakalayan
Her vaktimi çalan büstün
Günlerimin kanlı bardağında içtiğim sözdün

Zamanlarım senin yokluğuna sığıntı
Gözlerime mıhlanan yoluna yıkıntı
Beynimi tutan, sensiz anıları yutan
Ağır yükünde yüreğime vuran takıntı
Sokakların senfonisinde dudaklarıma yakındı