Özgüven Kırıkları Şiiri - Gizem Mutlu

Güneşin tenimi yakmasına izin vermezken,
Neden sözlerle kendi içimde kavruldum?
Ve iyi hissetmekti tek olması gereken,
Ama ufak fırtınalarda yine ben savruldum.

Kaçış yolu saklanmaktır diye umut ettikçe,
Zihnim karaladı; ben dedim kontrolü verme..
İlaç ve zaman işe yarıyorsa bunlar nedendi?
Her sorunu geçer olarak bildiklerinden miydi?

Özgüven kırıkları batar elime her saniye,
Çabalarsam daha da acır;
Bırakırsam kalır benimle.
Unutmak önemsememekle aynıysa bile,
Görürken mi kör kalmak,
Yoksa körken mi görememek farklı değil,
Sen söyle..